Uśpione marzenia

Każdy z nas chyba takie ma. Marzenie, które śpi sobie pod ciepłą kołderką i ani mysi wychodzić.  Czasem tylko wyjrzy, gdy zrobi się cieplej. Ale zaraz umyka pod kołdrę jak tylko zrobi się nieprzyjemnie. Wystarczy jedno małe potknięcie. A już zostaje zapomniane na kilka dni, miesięcy, lat. Czasami po prostu się boi wyjść na ten świat. Bo co inni powiedzą? A jak będzie za słabe? Albo przeciętne? Przecież zawsze musi być najlepsze. Czyż nie? Wszędzie, gdzie spojrzysz tam usłyszysz "Spełniaj się" Spełniaj marzenia" " Bądź najlepszy w tym co robisz" I co to biedne marzenie ma zrobić hmm? wymagają od niego bycia najlepszy. A ono dopiero postawiło jeden mały kroczek. A może tylko otworzyło maleńkie oczka? Już od niego oczekują nie wiadomo czego. A dlaczego nie może być zwyczajne i przeciętne? Dlaczego musi być najlepsze? A może jest już za późno myśli sobie. Skoro tyle czasu zwlekało to po co wychodzić z łóżka? Nic dziwnego, że się boi. Nie straszmy naszych marzeń pozwólmy im się obudzić. Stawiać małe kroczki. Nie wmawiajmy im, że muszą być najlepsze. Pozwólmy działać krok po kroczku.  A zaczną rozkwitać. Jeżeli od razu narzucimy im to, że muszą być najlepsze w życiu się nie obudzą. Lepiej zostać tam gdzie jest bezpiecznie, miło, ciepło i przyjemnie.
Ja też miałam takie marzenia. Mała Wiktoria chciała być aktorką, ale się bała. Bała się wszystkiego, wiec może to zostawmy na razie. Kolejnym jej niespełnionym marzeniem było zostanie weterynarzem bo kochała zwierzęta, ale nigdy nie pokusiła się aby zagłębić się w tym temacie. Nie każde morzenie jednak pozostawało cały czas w łóżku. Udało się zagrać w dwóch przedstawieniach małe nie znaczące role. :Pokochała taniec więc nauczyła się z płyty DVD tańca brzucha. No może nie perfekcyjnie i idealnie, ale jednak spróbowała. Nie jest w tym mistrzynią, Ale uwielbia tańczyć i dzięki temu na weselach jest jedną z pierwszych tańczących osób. Korzystając z życia. Jedno z marzeń zaczęło się spełniać. Start był pozytywny i wszystko było na dobrej drodze do osiągniecia wymarzonego ideału. A była to gra na gitarze. Miała nauczyciela, w wolnych chwilach brzękoliła sobie  na strunach gitary. Jednak pewnego dnia straciła nauczyciela . Ta drobna przeszkoda nie zniechęciła jej całkowicie. W końcu gitara nadal stała w koncie. Kupiła sobie płyty. wyszukała porad w Internecie. Jednak sobie nie radziła sama i powolutku marzenie zasypiało, aż przykryło się poduchą z pierzu i ani myśli na razie wychodzić. A czy tak trudno było napisać w Internecie Hey szukam kogoś kto ze chciałby nauczyć mnie gry na gitarze? Ale tu znowu pojawił się strach. Strach często wyklucza nasze marzenia z życia...
Miała wiele marzeń małych i dużych. Jedne się spełniły inne nie. Jednym z największym marzeniem była dla niej rodzina. Kochający mąż, dzieci. To marzenie się spełnia. Nie jest łatwo. Jest trudno. Na pewno nie jest perfekcyjnie i doskonale. I nigdy nie będzie. Ale jest zabawnie, wesoło, czasem nudno, a czasem męcząco. Ale jest. Marzenie nie jest perfekcyjne, ale jest i żyje. Żyje sobie po swojemu popełniając błędy, czasem bywa lepsze, czasem przeciętne, ale jest. W każdej z tych Wiktorii istniało marzenie  pisarstwa. Bardzo często się budziło i równie szybko zasypiało. Nigdy nie nazwała się pisarką. Chociaż pisała co nie co. Nie wiedziała wówczas, że to marzenie już spełniło się. W małym stopniu, ale jednak. Dziś ta sama Wiktoria pisze sobie w wolnych chwilach. I choć zdaje jej się, że pisze przeciętnie, ale pisze. Może to co teraz się tworzy jest przeciętne. Ale za kilka lat marzenie rozwinie skrzydła i żadne z napisanych słów nie będzie słowem straconym...
Obudźmy swoje marzenia choćby miały być przeciętne. Może nawet takie nie do końca spełnione marzenie. Zbyt słabe, aby chciało się ujawnić. Może ono przyda ci się kiedyś przy innym doświadczeniu twojego życia. Nie straszmy ich. Niech się nie boją. Niech się ujawniają...